de dag dat mijn vader 91 zou zijn geworden.
Hij ging echter al in 1991 hemelen, net geen 65.
Die 16e oktober hebben we gevierd met volle flessen.
De volgende morgen was de trap lang en mijn benen zwaar.
Al jaren aan het peinzen over matig genieten vh heerlijks
waarmee de Fransen mooie flessen rood en geel vullen.
Nectar, godendrank zo van de wijngaarden rondom.
We zijn niet zo vd matigen, eenmaal begonnen, rem los.
In De Vasten 20, 30, 1 keer zelfs 40 dagen niks alcohol.
Met hangen en wurgen weliswaar, steeds een lange dag.
Nu ineens 16 oktober ging de knop om.
Wil ik 91 worden of 85 (het gemiddelde nu voor een 60jarige)
dan moet radicaal de knop om. Nada. Klaar. Geen gevecht.
Verbazing hoe makkelijk dat ging. Ten eerste is er respect.
Men waardeert de actie en heeft er begrip voor, niks hatelijks.
Bij de maaltijden bubbels water, sappen en 0,0% bier prima,
vooral het witbier van Bavaria is lekker, zelfs in de winter.
Inmiddels 70 dagen non alcohol.
Behalve de zondagse hosti gedoopt in wijn.
Dat is in 50 jaar niet meer gebeurd.
Deze week eens zien of het überhaupt nog smaakt.
Het is gezelliger om mee te drinken, paar glaasjes.
Volgens sommigen is de nectar een goed medicijn.
Tja, we gaan het meemaken, la belle et bonne vie!
En toch.. waar gaat het om? Leven en Dood...
Dan gaat er geen enkele fles boven zo'n viering als
vanavond in Taizé, kaarsjes in ieders hand, dan komt
Venote adoremus als opening met een schuiftrombone
die vol raak geluid door de kerk gaat...
Na afloop leggen 2 meisjes onder begeleiding van broeder
het kindeke Jesus in de kribbe,.. en is er koek en zopie....
(ik doe nog 2 dagen niet mee aan een fles of warme wijn)
