da's de sfeer van deze jaren... meer, meest, allermeest...
Waarom leef je in Frankrijk is me veel gevraagd.
Dan zeg ik pour l'espace et tranquillité, voor de rust en ruimte.
De sfeer van ont haasten en ont moeten, voor hier en nu leven.
In Nederland had ik welhaast altijd het gevoel te laat te zijn.
Als ik opstond moest ik al meer doen dan ik gedaan kon krijgen.
De hele dag een gevoel van gejaagdheid, voort, meer, beter....
Veel stressen, tegen burn-out aan voort, op het randje....
We jagen op, we worden opgejaagd of we laten ons opjagen, zoiets...
Telkens in Maastricht gearriverd zien we na 650 km het 1e stoplicht.
En vervolgens niet zelden één lange file naar het noorden...
Druk, vol op de weg, vaak snel, sneller, snelst...
Allez, dit speelde door mijn hoofd terwijl het hier zo kalm is.
Veel koper, aardewerk... scouts verkopen, buitenlanders kopen...
We vinden weer iets van onze gading, engeltjes om door te geven...
Want we leren met vallen en opstaan én veel struikelen.
Dat gebeurde me hier de eerste week, veelvuldig net niet vallen...
Dat gebeurde Marleen deze week over het enige opstakel op de weg.
Die dame gisteren bij het zwembad struikelde over dat ene steentje.
Het mag, kan ook langzamer, rustiger, bedachtzamer, stap voor stap.
