Je kunt ze niet gauw genoeg geven, vandaar nu een hele grote.
Die draag ik al lang in mijn hoofd en mijn hart.
Aan mijn vriend Harrie Hermkens.
Harrie, de beste vriend van mijn vader Frans.
Jongens die elkaar op het seminarie ontmoetten.
Mannen die elkaar jaren later tegenkwamen in Nijmegen.
Frans getrouwd, graag op stap met Mieke, oppas nodig.
Dat was die arme gesjeesde priesterstudent Harrie.
Die paste dan op schreeuwende kleine Joepie.
Had Harrie weer eens een goed warm maal verdiend.
Ze hielden contact, Harrie werd peetoom van broer Frank.
Lieke, zijn vrouw, peettante van mijn jongste zus Pieke.
In 1962 kwamen onze ouders 's avonds laat aan ons jongensbed.
Frank en Joep sliepen samen op één kamer.
Giechelend vertelde ons moeder dat ze gecrashd waren.
De VW kever was over de kop gerold bij Chaam.
En ze waren, Geert en Cis ook, er heel uit gekomen.
Toen werd er serieus gesproken met Harrie en Lieke.
Afgesproken werd dat ze elkaars kinderen opvingen
als er iets zou gebeuren met een ouderpaar.
Zo zouden de 4 van Gorpjes bij Hermkens
en de 5 Hermkensjes bij Van Gorp ondergebracht
in geval van calamiteit, hetgeen niet geschiedde.
In de 60er jaren sliepen we als families bij elkaar.
Dan in Kerkstraat 37 Goirle dan in Sint Anthonis.
Harrie en Frans grinnikend met elkaar discussiërend.
Mieke en Lieke redderend om het hele spul heen.
De kinderen met elkaar aan het spelen en rollebollen.
Harrie had een goede handelsgeest net als onze pa.
Dus versjacherden ze met elkaar veel antiek.
Hetgeen feestelijk gevierd werd na afloop.
Harrie toonde zijn kunstfoto's, het was pret.
In 1991 ging onze pa vroegtijdig hemelen.
Het contact met ons moeder werd voortgezet.
En oom Harrie werd voor mij steeds meer Harrie.
Vooral sinds de Franse jaren kwam hij dichterbij.
Met zijn prachtige schrijf- en schilderkunsten.
De kids Hermkens hebben goede kunstenaarsgenen...
Anneke, Jeroen, Han, Stella, Sylvia, allen speciaal!
Harrie schilderde, schildert naakten, stillevens en bomen.
En met humor, soms met cynische vrolijke grijns...
Er werd weer wat gehandeld tussen Harrie en mij.
De engelen die hij schilderde mocht ik overnemen.
Zelfs een hele partij prenten verhuisde mee naar Sailly.
Voor gasten als extraatje voor het verblijf hier...
Dan na lang ziekbed ging tante Lieke hemelen.
Harrie in alle staten van droefenis, alleen, in zware gang.
Geen man om lang op zichzelf te blijven.
Voor mentale support is er de engelenburcht Ange Gardien.
Als ex-bijna-pater voelde Harrie zich wel in Sailly.
En langzaam kwam de goesting weer....
Vooral toen hij Greetje ontmoette!
Een groot nieuw geluk was geboren!!
Samen in de huwelijksboot!
In februari was ik nog bij hen in Tilburg.
Nog licht kreupel net na bezoek aan topfysiotherapeut.
Doe ik de oefeningen die ik heb meegekregen.
Weet Harrie nog beter aan te geven hoe datb moet.
De stijve geleerde gepromoveerde is wijs geworden...
Dagelijks houdt hij zich in conditie met langzame training.
Op naar de 90 jaren in november dit jaar!
Als ik iets van hem hoor, lees of zie word ik vrolijk.
De schaterlach, die Anneke, de oudste, evenzo heeft.
De prachtige schrijfstijl, liefst elk jaar een nieuw boekie.
De brief of kaart met dat mooie handschrift...
De prachtige wereldkunst, zoals deze in de salon.
Fuga, een vulva, de oerbron vd wereld...
Vandaar een heel groot compliment voor mijn grote vriend
Harrie Hermkens en zijn lieve Greetje!
Dat de engelen hen nog heel lang genadig mogen zijn!
