En Joep, wat trekt jou nou zo in Taizé?
Ten eerste de zang. "Ubi caritas et amor, Deus ibi est" zong ik al in het Clemenskoor van Paul de Boer en in de tuin op de Mauritslaan in Hilversum. Zonder eigenlijk Taizé te kennen, dat kwam pas in 2001 bij het eerste bezoek. Zo heerlijk simpel mee mogen gaan in het grote koor van een paar honderd (in voor- en najaar) tot wel 6000 mensen met Pasen. Daar is geen persoonlijke zangles voor nodig zoals toen in Hilversum. Hoewel er in de zomer wel tussen 14 en 15 uur zangles is in de kerk van Taizé. Ook mooi om mee te maken.
Ten tweede de meditatieve stilte. De ogen niet geloken zoals bij de Zen in Zundert maar gesloten om zoveel mogelijk in het zelf te kunnen zitten. Liefst op een bankje of op de trappen, liever niet op de grond. Dan ademenen en weer die enorme ruimte voelen na de uitademing. Alsof eeuwigheden voorbij trekken en dan met zoveel mensen om me heen. Dan voelt de kerk van Taizé als een heilige plek, een machtsplek.
Fijn om in stilte te bidden voor de geliefden om me heen tot in Nederland en vragen om vrede en verzoening in de wereld. Vele kaarsjes branden, een sfeer van Licht, van genade... Moge die over ieder van ons komen...
Ten derde de toegankelijkheid. Bij stress vroeger, in relatie en werk, zocht ik de abdij op. Dat was soms echt zoeken naar een plekkie. Hoewel de abdij Maria Toevlucht vaak een gaatje voor me had. De Taizékerk is alle dagen van het jaar open. Is het niet de grote kerk met de jongerendagen tussen Kerst en Nieuwjaar, dan is het wel de kleine Romaanse kerk, waar een gewijde sfeer van stilte hangt. Alsof er een grote kracht aanwezig is. Vooral als je voor op het tapijt zit, op de knieën, rug recht, handpalmen naar boven, open...
Taizé, heerlijke plek om in de dag even stil te zitten.
