Het leven gaat voort, elke week gasten, nog steeds.
Tijd over voor Taizé, de drukte loopt er weliswaar uit.
3 weken terug nog tot achter open, zonder zijruimten,
met vooraan rechts een buitendeur open tegen de hitte.
Nu zondag nog zo'n 600 en gister zo'n 300 gasten.
De laatste keren ben ik gaan zitten met ogen dicht,
zo meezingen, gister zelfs tot na de 10 minuten stilte.
Het voelt als de hemel zo meezingen in een enorm koor,
wetend van kleurige doeken en lichtjes rondom het altaar.
Ogen gesloten met biddende frères en gasten rondom.
Het is alsof de weg naar binnen ineens open gaat.
Zoveel gedachten en kronkels die passeren,
tot de zang het overneemt als een mantra,
tot de adem in de stilte hangen blijft,
alsof in de eeuwigheid....
De ogen gesloten net als de beelden hier buiten.
Zou zijn om de boze geesten buiten te houden,
beschermers van het huis en van de inwoners.
Daar vertrouwen we op.
De laatste aanwinst hangend op de veranda.
Ogen dicht in gewijde ruimte voelt als paradis,
alles mogen loslaten, alleen nu zingen en stil zijn.
Mee deinen met broeders en zusters in zang...
Daar hebben we godshuizen voor!
